විනෝදාංශය ගස් නැගීම..!

මගේ චූටි දුවගේ විනෝදාංශය ගස් නැගීමලු. මම ඒ බව දැන ගත්තේ එයා පේර ගහකින් වැටිල අත කඩාගෙන ළමා රෝහලේ ඉන්නැද්දියි. එයාව බලන්න ආපු මගේ යාළුවෙක් කීවේ. එයත් එක්ක කියල. අපි දන්නෙත් නෑ.
චූටි දුව දුල්ෂි. දැන් වයස අවුරුදු 8 යි. පවුලේ බාලයානේ. ඉතින් කාගෙත් හුරතලා. එයත් හැමෝටම ආදරෙයි. ඉතින් හැමෝටම දුකයි එයාට වුන දේ ගැන.
මේකයි වුණේ. එයා පාසැල් ඇරිල එන්නේ 3.30ට විතර. වෑන් එකෙන් බැහැල එන ගමන්ම, බෑග් එකයි වතුර බෝතලෙයි ගහ මුලින් තියල ගහකට ගොඩ වෙලා අම්මේ මම ආව කියල කෑ ගහනවා. එතකොට අපි කවුරු හරි ගිහින් එක්කගෙන එනවා. නාල කාල ඉව‍ර වෙලා එයාගෙ යාළුවෝ එක්ක; ඒ කියන්නේ කෝජිතයි (එයාගේ නැන්දාගේ පුතා) සුසරයි (එයාගේ ඥාති අක්ක කෙනෙක්ගේ පුතෙක්) එක්ක සෙල්ලමට යනවා. වැඩිපුර ගස්වල තමා. එදා ඒ කියන්නේ 2දා කෝජිත හිටියෙ නෑ, සුසරත් එක්ක පේර කඩන්න ගිහින්. ටිකක් උඩදි ලිස්සල වැටිල. වැටෙනවා දැකල තියෙනවා එයාගෙ අයියා. චිරාන්. එයා නංගි වැටුනා කියල කෑ ගහද්දි ලොකු දුව විදුෂි දුවගෙන ගිහින් නංගි ළඟට. ඇඬුවේ නෑ. බලද්දි අත ඉදිමෙනවා. ඒ ගමන වෙදකමේ ගෙන ගියා.
කොහොම හරි දවස් දෙකක් රෝහලෙත් ඉඳල ගෙදර ආවේ. අද තමා හිතට නිදහසුක් දැනුනේ. ඉතින් ලියල තියන්න හිතුනා.

ඉංග්‍රීසි අධ්‍යාපනය හා ඉංග්‍රීසියෙන් අධ්‍යාපනය

මම ඉගෙන ගත්තේ ඉතා දුෂ්කර පළාතක. අපිට ඉංග්‍රීසියෙන් ඉගෙන ගන්න තියා ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගන්න පවා තිබුණේ ඉතා අල්ප අවස්ථා. ඒ අතින් මගේ දරු‍වෝ වාසනාවන්තයි. ඔවුන් තුන්දෙනාම ඉගෙන ගන්නා පාසල්වල ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් අධ්‍යාපනය ලැබීමේ අවස්ථාව තිබෙනවා. එත් ඒ අය ඉගෙන ගන්නේ සිංහලෙන්. ඉංග්‍රීසි වෙනම ඉගෙන ගන්නවා. ඉංග්‍රීසියෙන් ඉගෙන ගන්නා විට ඔවුන්ගේ ඉංග්‍රීසි හොඳ වෙන්න පුළුවන්. ඒ ගැන හිතල වෙන්න ඕනෙ බොහෝ දෙමාපියෝ ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් අධ්‍යාපනය දෙන්න පෙළඹෙන්නේ. මේ තත්වය විවාද සහිතයි. මටත් හරියටම අදහසක් නෑ. ඉංග්‍රීසි අවශ්‍ය බව ඇත්තයි. එත් තම මව් භාෂාවෙන් ඉගෙන ගන්න තියෙනවානම් ඒ අවස්ථාව අත හරින්නේ ඇයි කියනඑකයි මාගේ මතය.
මට‍ මේ සටහන ලියන්න හිතුනේ අද ඇසුන පුවතක් නිසා. ආනමඩුව පැත්තේ (මට මතක හැටියට) පාසලක ළමයි කණ්ඩායමකට 6 පන්තියේ සිට ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් අධ්‍යාපනය ලබා දීලා බලෙන්ම. දැන් ඔවුන් 9 පන්තියේ. ඒ පාසලේ ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය අධ්‍යාපනය 9න් අවසන්. දැන් ඒ ළමයින් මොකද කරන්නනේ. පුවත එයයි.
ලංකාවේ කොටසක් ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගන්නවත් නොමැතිව සිටිද්දී තවත් කොටසකට ඉංග්‍රීසියෙන් ඉගෙන ගැනීම අනිවාර්යය කරල.

ප්‍රශ්න අහන්න - පිළිතුරු ලැබේවි.

"මා ප්‍රිය දරුවනි, ඔබට එක් දෙයක් නොවලහා පවසමි. ඒ කිමෙක්ද? මා සිතන්නේ මා ඔබට එක්මැ එක් දෙයක් කිව යුතුයි. අහන්න ප්‍රශ්න. කොතෙකුත් අහන්න ප්‍රශ්න.එවිට ඔබට ඒ ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු ලැබේවි. ඔබ ප්‍රශ්න ‍නො අසන තාක්කල් ඔබට පිළිතුරු සොයාගත නොහැකියි. එබැවින් අහන ප්‍රශ්නය වැදගත්. ඔබ ප්‍රශ්න අසන්නේ නිකම්ම නොවේ. යමක් දැන ගැනීමටය. යමක් දැන ගන්නේ නොදන්නා නිසාය. අහන්න ඔබ ඉගෙන ගන්නා දේ ගැන. අහන්න ඔබට උගන්වන අය ගැන. අහන්න රට කරවන අය ගැන. අහන්න අහන්න. කොතෙකුත් ප්‍රශ්න අහන්න. ගුරුදෙගුරුන් වැඩිමහල්ලන් සිටින්නේ පිළිතුරු සැපයීමටය. එබැවින් නොබා නොපැකිලව අහන්න ප්‍රශ්න. මේ දේ මෙලෙසින් සිදුවූයේ මන්ද? මේ දේ මෙලෙසින් නොසිදු වූයේ මන්ද? ඇසිය යුතු ඒ ලෙසින් පැන වැලක් නොබියව. වියරනය ගැන, ගණිතය ගැන, අජටාකාශය ගැන, පරිනාමය ගැන ප්‍රශ්න ඇසිය යුතු වේ. දැන ගන්නට ඒ ගැන, ප්‍රේමය විවාහය කාමය පමනක්ද, පාසල් සමය ගැන ඇසිය යුතු මේ ප්‍රශ්න දැනගන්නට ඒ ගැන ඥානය තිබෙන්නේ කොහිද? දැනගන්නට නොකැමතිද? පොත් පත්වල නොමැති ඥානයක් ඇත්ද ලොව අන් තැන්හි? ගුරුවරුන් කියන්නේ උතුම් ‍පුද්ගලයන්ය. ඔවුන් බිහිවී ඇත්තේ ඔබේ උපකාරයට. ඒ බැවි දැන හැඳිනගෙන ඔවුන්ගෙන් අසනු පැන. මේ විසල් ගොඩනැගිලි ඉදි කළේ කවුරුන්ද? ඒ පැනය අසනු මැන. මේ මහා මනු දිවිය නගා තැබුවෝ කවුද? ඒ පැනය අසනු මැන. රජවරුන් සිටුවරුන් මැතිවරුන් ඇමතිවරුන් පහල වූයේ මන්ද? ඒ ගැනද අසනු මැන. යුධ බියෙන් තැති ගැනෙන ලෝකයක් තැනුනේ ඇයි. ඒ පැනය ඇසිය යුතු. මා මෙලෙස අසමින් දිවි ගෙවිය යුතු වේද? අසනු මැන ඒ පැනය. මීට වැඩි යහපතක් මට ළඟා නොවන්නනෙද? අසනු මැන ඒ පැනය. කැළඹිල්ල දැඟලිල්ල මක් නිසා ඇති වීද? සිත පහන් කරගන්න යහමගක් නොපෙනෙන්නේද? ගැති කමින් සිදු වේද යහපතක්. ඇත්ත දැනගත යුතුයි පැහිදිලිව. එහෙත් ඔබ දිගට පැන ඇසිය යුතු වේ. ඇත්ත රජ කරන්නට ඉඩ දෙන්න. නැත්ත පරදා ලන්නට ඉඩ දෙන්න. ඔබට උගතුන්ට දැන් ඉතින් කාලයයි. ඉතිහාසය උගත යුතුය. විද්‍යාවද උගත යුතුය. අපට අවැසි සංස්කෘතිය හාරා පොත් බැලිය යුතුය. ගවේශණශීලීව. .....................
ඔබ නිහඬකර ලොවක් බිහිකළ නොහැකිය. ඔබගේ සරු හඬ පැහැදිලිය. මායිමේ සිටිය යුතු එහෙත් ඔබ ඇසිය යුතු ප්‍රශ්නයකි. ..........."

බර්ටෝල් බ්‍රෙස්ට් කරපු කතාවක් උපටුා දක්වලා තිබුනා මහාචාර්ය සුනන්ද මහේන්ද්‍ර මහත්තයා, අඟහරුවාදා ලංකාදීපයේ විමංශා අතිරේකයේ, කියවන නුවන කොලම යටතේ. එහි තිබූ දේ පොඩ්ඩක් වෙනස්කරල අපේ දරුවන්ට නැවතත් ඉදිරිපත් කරන්න හිතුනා.

රට යන අත

අද රට යන්නේ මීට වසර 15-20 ට පෙර අපේ රටේ අධ්‍යාපනය කපා දුන් පාර දිගේය. ඒ කාලයේ; අපි ඉලෙන ගන්නා කාලයේ අපිට දැනුන දෙයනම් ඉගෙනීම හැර විකල්පයක් අපට නොමැති බවයි. එබැවින් අපි සිතුවේ අ‍පට ලබා ගැනීමට නොහැකි වූ දේ අපේ දරුවන්ට ලබා දීමට නම් ඔවුනට කෙසේ හෝ ඉගැන්විය යුතුය කියාය. ඒ නිසා අපේ යුගයේ දෙමාපියන්ගේ; විශේෂයෙන් අම්මලාගේ රාජකාරිය වී ඇත්තේ දරුවන්ට ඉගැන්වීමය. ඒ නිසා අද මගේ පරම්පරාවේ කාන්තාවන්ගෙන් බහුතරයක් දවස ගෙවන්නේ අධ්‍යාපන ස්ථාන අසලය. උදේ වරුවේ පාසල් අසලය. සවස් වරුවේ ටියුෂන් පන්ති අසලය. රාත්‍රියේ කණ්ඩායම් පන්ති ළඟය. නැතිනම් ගුරුවරයෙකුගේ ගෙදරය.
අද රටේ සංවර්ධනයට යෙදවිය යුතු ශ්‍රම ශක්තිය රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් කැප කර ඇත. ඒ අපේ රට යන අතයි. මම වගේම රට හැදීමට ළමයි හදන අම්මලා රට හදන්න දායක වන්නේ එසේය. එහෙත් අපේ මහන්සිය තරමට ප්‍රථිඵල තියෙනවාද? මට තිබෙනා ප්‍රශ්නය එයයි. ඇත්තටම අද අපි ලබා දෙන අධ්‍යාපනයෙන් රටේ අනාගතය හැදෙනවාද?